WIKKELJURKJE
Dan weer dik, dan weer dun. Mensen die me een tijdje niet gezien hebt, beweren dat ze me geweldig vinden afgevallen. Terwijl ik juist weer op weg ben naar een nieuw hoogte- of liever: diktepunt in mijn lijncarriëre. Andersom is ook wel eens voorgekomen. Net lekker aan het afvallen maar degene die je tegenkomt kent je nog van een eerdere, dunne periode. Tientallen diëten die soms kort, soms lang worden volgehouden maar die eensgezind maar één doel nastreven en dat is: weer aankomen.
Drie jaar geleden misdroeg mijn weegschaal zich door op een ochtend een onuitstaanbare 93 kilo aan te wijzen. Ik was het helemaal beu. Niets paste me meer, niets stond leuk. Tenten van C&A’s Jessica-afdeling, dat was mijn realiteit. Kan het nóg gênanter? Nee, dat kan het niet!
Daarbij kwam nog dat er een sterfgeval in mijn directe omgeving plaatsvond waarvan ik nogal onder de indruk was. Had op zich niets met overgewicht te maken maar het doordrong me wel van het feit dat het leven opeens voorbij kan zijn en dat je goed voor je lichaam moet zorgen. Tenslotte is het je huis. Geen lichaam, geen leven, althans niet in dit aardse.
Dus motivatie te over om het deze keer eens grondig aan te pakken. Knop om en dan wel voor altijd, voor eeuwig en voorgoed.
Aan crashdiëten met poedertjes of drankjes heb ik nooit gedaan. Voor mij ook geen brooddieet, sapkuur of Montignac en zelfs geen Sonja Bakker. Gewoon gezond en toch lekker. Maar weinig. Wat heet weinig: muizenbeetjes. En het werkte. Tergend langzaam, daar niet van, maar ik had alle tijd. Binnen anderhalf jaar was mijn droom uitgekomen. Er was 34 kilo af. Ik had ineens stapels kleren over die om me heen slobberden plus nog een aantal uit vorige lijnpogingen die er niet meer uitzagen. Dus: nieuwe lijn, nieuwe kleren.
We zouden binnenkort verhuizen. Ik greep die gelegenheid met beide handen aan om alle kleding maatje zeetanker meteen op te ruimen. Voor de zekerheid liet ik nog wat twijfelgevallen in de kast hangen maar verder: weg ermee. Ik zou never nooit meer dik worden.
Voor een doorgewinterde jojoër, waaronder ik mezelf sinds jaar en dag reken, kwam er in de zomer van 2007 een geweldige oplossing in de mode in de vorm van het wikkeljurkje. Wat een vrouwelijk en jeugdig silhouet kreeg je ervan. Omdat ik toch ergens in mijn achterhoofd nog een ietsie pietsie rekening hield met weer aankomen, was het voor mij geknipt. Als slanke den kun je het heerlijk aansnoeren en een paar kilootjes erbij zijn niet direct een ramp. Het voegt zich moeiteloos naar je rondingen.
Op de dag dat we de koopakte van ons nieuwe huis tekenden, troffen we wandelend door Aalten-City een boetiekje aan waar een snoeperig wikkeljurkje bij de ingang hing. Zwart met een brede bloemenrand. Omdat ik zo dun was, stond het beeldig. We hadden net een huis gekocht, dus dit kon er ook nog wel vanaf. Zo kwam ik bijna huppelend een half uurtje later met een draagtasje die winkel uit.
Een paar weken later had ik het jurkje aan ter gelegenheid van een diner in de Nicolaikerk in Utrecht waar Carel Kraayenhof een voorstelling gaf met zijn sextet. In de pauzes van hun optreden speelde ik achtergrondmuziek, afgewisseld door een harpiste. Het was stikdonker rondom het podium dat ongeveer een meter hoog was. Het pianobankje paste er maar nét op en dan moest je nog tamelijk dicht onder de vleugel kruipen. Toen ik er na mijn eerste setje vanaf wilde stappen was ik vergeten hoe dicht ik bij de rand zat. Met een daverende klap lag ik er ineens in mijn leuke wikkeljurkje naast, samen met het bankje dat van schrik al zijn poten recht de lucht in stak. Mijn hemel, ik schaamde me helemaal rot! Iedereen kwam ontsteld aanlopen. Nee, niets gebroken, alles nog heel.
Drie jaar geleden misdroeg mijn weegschaal zich door op een ochtend een onuitstaanbare 93 kilo aan te wijzen. Ik was het helemaal beu. Niets paste me meer, niets stond leuk. Tenten van C&A’s Jessica-afdeling, dat was mijn realiteit. Kan het nóg gênanter? Nee, dat kan het niet!
Daarbij kwam nog dat er een sterfgeval in mijn directe omgeving plaatsvond waarvan ik nogal onder de indruk was. Had op zich niets met overgewicht te maken maar het doordrong me wel van het feit dat het leven opeens voorbij kan zijn en dat je goed voor je lichaam moet zorgen. Tenslotte is het je huis. Geen lichaam, geen leven, althans niet in dit aardse.
Dus motivatie te over om het deze keer eens grondig aan te pakken. Knop om en dan wel voor altijd, voor eeuwig en voorgoed.
Aan crashdiëten met poedertjes of drankjes heb ik nooit gedaan. Voor mij ook geen brooddieet, sapkuur of Montignac en zelfs geen Sonja Bakker. Gewoon gezond en toch lekker. Maar weinig. Wat heet weinig: muizenbeetjes. En het werkte. Tergend langzaam, daar niet van, maar ik had alle tijd. Binnen anderhalf jaar was mijn droom uitgekomen. Er was 34 kilo af. Ik had ineens stapels kleren over die om me heen slobberden plus nog een aantal uit vorige lijnpogingen die er niet meer uitzagen. Dus: nieuwe lijn, nieuwe kleren.
We zouden binnenkort verhuizen. Ik greep die gelegenheid met beide handen aan om alle kleding maatje zeetanker meteen op te ruimen. Voor de zekerheid liet ik nog wat twijfelgevallen in de kast hangen maar verder: weg ermee. Ik zou never nooit meer dik worden.
Voor een doorgewinterde jojoër, waaronder ik mezelf sinds jaar en dag reken, kwam er in de zomer van 2007 een geweldige oplossing in de mode in de vorm van het wikkeljurkje. Wat een vrouwelijk en jeugdig silhouet kreeg je ervan. Omdat ik toch ergens in mijn achterhoofd nog een ietsie pietsie rekening hield met weer aankomen, was het voor mij geknipt. Als slanke den kun je het heerlijk aansnoeren en een paar kilootjes erbij zijn niet direct een ramp. Het voegt zich moeiteloos naar je rondingen.
Op de dag dat we de koopakte van ons nieuwe huis tekenden, troffen we wandelend door Aalten-City een boetiekje aan waar een snoeperig wikkeljurkje bij de ingang hing. Zwart met een brede bloemenrand. Omdat ik zo dun was, stond het beeldig. We hadden net een huis gekocht, dus dit kon er ook nog wel vanaf. Zo kwam ik bijna huppelend een half uurtje later met een draagtasje die winkel uit.
Een paar weken later had ik het jurkje aan ter gelegenheid van een diner in de Nicolaikerk in Utrecht waar Carel Kraayenhof een voorstelling gaf met zijn sextet. In de pauzes van hun optreden speelde ik achtergrondmuziek, afgewisseld door een harpiste. Het was stikdonker rondom het podium dat ongeveer een meter hoog was. Het pianobankje paste er maar nét op en dan moest je nog tamelijk dicht onder de vleugel kruipen. Toen ik er na mijn eerste setje vanaf wilde stappen was ik vergeten hoe dicht ik bij de rand zat. Met een daverende klap lag ik er ineens in mijn leuke wikkeljurkje naast, samen met het bankje dat van schrik al zijn poten recht de lucht in stak. Mijn hemel, ik schaamde me helemaal rot! Iedereen kwam ontsteld aanlopen. Nee, niets gebroken, alles nog heel.
En nu ben ik weer aan het aankomen. Nee, geen 34 kilo maar al wel zo’n 10 á 12.
Niet zozeer dat het jurkje nu te krap is. Het past zich zonder morren aan. Maar ik moet nu toch weer opnieuw zien uit te vinden hoe ik mezelf indertijd tot motivatie aanzette. Waar, voor den donder, is die knop gebleven?! Want met tien kilo minder zag dat lieve jurkje er toch heel anders uit. Het zat toen veel beter en mocht ik ooit nog eens van een podium denderen: het ‘viel’ een stuk eleganter.
Maak jouw eigen website met JouwWeb