TEGELTJE, TEGELTJE AAN DE WAND...

Ach ja, die Delftsblauwe tegeltjes. Ze waren, zoals in zoveel boerenwoningen, tegen de achterkant van de schouw gemetseld. Niet heel netjes geplaatst en slordig gevoegd bovendien. Misschien was het wel het enige in dat oude, voor afbraak bestemde huis wat nog waarde had. Ze gaven allemaal Oud-Hollandse tafereeltjes weer. Molentjes, kerkjes, bootjes, een zaaiende boer, een eenzame zwaluw in vlucht. Mijn vader verkocht ze aan een opkoper voor 100 gulden. Een leuk bedragje in die begin jaren-50. Zeker voor mensen die helemaal aan de grond zaten, zoals mijn ouders in die dagen.

De man was heel erg in zijn nopjes met de aankoop en kwam ze persoonlijk van de wand bikken. Mijn vader streek naderhand met wat cement de gehavende muur glad zodat het er weer knap uitzag. Mijn ouders konden weer, zij het een korte tijd, vooruit.

Enkele jaren later. Een volwassen neef die aardig kon tekenen en schilderen werkte op een plateelfabriek in Gouda. Daar moest hij de hele dag dergelijke afbeeldingen op asbakken, borden, kannen, vazen en wat dies meer schilderen. Het werd bijna zijn handtekening. Het kunstje was snel aangeleerd en spoedig kon ik de wereld verbluffen met zo’n leuk scheepje of huisje dat ik razendsnel op een bewasemde ruit of op een willekeurig andere ondergrond schetste.

Zelden heb ik later nog aan die afbeeldingen gedacht maar ze kwamen ineens weer boven toen ik zelf eens wat aan het rommelen ging en via internet een progje tegenkwam met tegeltjes in deze stijl met de mogelijkheid er een foto, spreuk of levenswijsheid in te zetten. Of de naam van een pasgeborene, de datum van een belangrijke gebeurtenis, wat je maar kunt bedenken. 

We hadden iets te vieren en daarvoor zocht ik een niet te alledaagse tafelversiering met de namen van alle aanwezigen erop. Zo kwam ik op een fotootje van onze feestlocatie in vroeger tijden met daarop ieders naam in plaats van een spreuk.

Maar hoe moest je dat nu eens leuk presenteren. Een piepklein lijstje, een kubus, een potje, een flesje. Bedacht  opeens dat ik nog wat glazen foto-onderzetters in de keukenla had liggen. Ik verzamel altijd van alles aan afbeeldingen en accessoires, los en vast. Deze had ik eens bij een plaatselijke fotowinkel op de toonbank zien liggen en meegenomen voor ‘je weet maar nooit’. Ik had 2 pakjes van 4 maar het moesten er 20 worden. Dus gewoon even langs die betreffende winkel en er nog wat bijhalen.

De man achter de toonbank schudde echter spijtig het hoofd. Dat type was uitverkocht en met de firma die ze leverde werden geen zaken meer gedaan. Da’s nou ook wat! Langs het pand lopend zag ik in de etalage toch nog een setje van 4 liggen. Zo kwam het aantal op 12.

Opgeven? Nee zeg, kom op. Ik vond die dingen zo geweldig. Precies wat ik voor ogen had. Geen sprake van!

Dus de leverancier in kwestie gebeld en ook diverse andere tot in enkele Belgische en Duitse steden aan toe. Nergens en ze werden ook niet meer geleverd.

Na diverse omzwervingen (en steeds verder uit de buurt) vond Joop een fotowinkel in het zuiden van Duitsland: Reutlingen. Reutlingen ligt ongeveer 500 kilometer verwijderd van de plek waar wij meestal vertoeven, namelijk ons eigen huis.

Het filiaal had nog genoeg foto-onderzetters om twee feestjes te geven. We bestelden 3 pakketjes van 4 stuks. Ze zouden ‘morgen of overmorgen’ worden bezorgd. Woensdag of donderdag.

De zondag erna ging het gebeuren, hiep hiep hoera! Dus de tijd begon intussen ook te dringen. Opnieuw stak de twijfel de kop op. Stel dat ze niet op tijd werden afgeleverd...

Het was Joops' idee. 'Weet je wat: ik bel even of ze er nog meer hebben en dan ga ik ze zelf halen. Dan weten we tenminste zeker dat ze er vóór het weekend zijn.'

Er waren nog 4 pakjes. Joop reed op de vroege morgen naar Reutlingen. Om half 2 belde hij dat hij weer op de terugweg was met de spullen. Tien minuten later ging hier de voordeurbel: ding, dong, DHL met de 3 eerder bestelde. Ik kon meteen aan de slag met mijn plaatjes.

Het zal allemaal nogal als gekkenwerk klinken maar we hadden er wel eer van. De tegeltjes bleken een doorslaand succes.

Een maand later viel er een enveloppe op de deurmat: geflitst tussen Karlsruhe en München met als gevolg een boete voor 11 km/h te hard rijden. Bewijsstuk A in de vorm van een charmant fotootje van de bestuurder op het document erbij afgedrukt. Nee, ook weer niet leuk genoeg om er een tegeltje van te maken, haha! De boete op zich viel volgens Nederlandse begrippen dan wel weer mee: € 20,00 euro. Maar alles bij elkaar zijn het knap dure tegeltjes geworden!

Mocht iemand op zoek zijn naar dit soort foto-onderzetters: in Reutlingen zijn ze in elk geval uitverkocht. Maar ik heb er nog wel genoeg over voor  een volgend feestje.