RAAR LEVEN
Een tijdje gelden liep ik door een van de vele ‘Kruidvaten’ die Rotterdam rijk is, toen ik werd opgebeld door een man met de mededeling: ‘Ik heb niet lang meer te leven en ben nu bezig muziek voor mijn begrafenis uit te zoeken. Kun je mij daarmee helpen?’ Later had ik hem nog vele malen aan de lijn en zochten we samen de acht stukken uit die wij tijdens de uitvaartceremonie zouden gaan spelen. Hij dacht het eind van de zomer nog wel te halen maar vrij plotseling was het gebeurd. Gelukkig had ik haast gemaakt met de voorbereidingen en was er geen reden voor paniek. Ik had geen idee welke leeftijd hij had maar nu zag ik het in de rouwadvertentie staan: 1951-2010. Plechtigheid en uitvaart vonden plaats in een dorpje in noord-Groningen. Dus wij daar op een mooie morgen op af.
Dat was alweer een gedenkwaardig dagje!
Het was best een eind uit de buurt dus ’s morgens waren we al om 8 uur op pad. Té vroeg omdat je nooit weet wat er onderweg in het verkeer tegen kan zitten. Het zat die dag juist erg mee dus we hadden zomaar een paar uur over die ergens moest worden zoekgebracht. Bovendien moet je na zo’n paar uur in die auto wel eens naar het toilet. In dat plaatsje en ook in het belendende dorpje was kennelijk niet op reizigers gerekend. Het enige café dat het dorp rijk was bleek wegens vakantie gesloten. Gelukkig was er een buurthuis open. We gingen er om de beurt heen. Toen ik de toko weer uit wilde, bleek de deur op slot. De beheerder had niet gezien dat ik binnen was gekomen en had het pand verlaten. Gelukkig was er nog iemand in de bibliotheek ernaast aan het rommelen, die de sleutel had en stomverbaasd reageerde op mijn aanwezigheid. Zouden we bijna nog te laat komen!
De bijeenkomst werd in een stal gehouden, de kist stond op een grote strobaal opgesteld. De overledene fokte in zijn leven namelijk paarden, zo bleek.
Er zaten zo’n 150 á 200 mensen in de zaal annex stal. We speelden de verzochte nummers, waaronder het Adagio van Albinoni, Autumn Leaves, Tears in Heaven, afgewisseld door sprekers. Aan anekdotes natuurlijk geen gebrek. Oorspronkelijk was de overledene bloemist en uit die periode het volgende verhaal over hem, die kennelijk een tamelijk kortaangebonden iemand moet zijn geweest.
Er kwam een dame de zaak binnen om een vaasje te kopen maar het moest wel in gebroken wit zijn. Het een na het ander werd langdurig bekeken en vervolgens afgekeurd. Eindelijk had zij iets naar haar zin gevonden. ‘Jammer alleen, dat het geen gebroken wit is.’
De hoofdpersoon was al in een eerder stadium van het gesprek de ontmoeting volkomen zat en smeet het vaasje zo voor haar voeten op de vloer in stukken. ‘En nu is het gebroken wit! Zal ik het voor u inpakken?’ Dame in kwestie is nooit meer in die winkel geweest zo luidde het verhaal.
Het is goed als er ook wat te lachen valt om de spanning te doorbreken.
Zijn echte passie lag dus niet in het verkopen van bloemen en aanverwante artikelen. Tijdens muziek en toespraken stond er buiten een koets met een span paarden, zijn echte levenswerk, te wachten om hem naar zijn laatste rustplaats te brengen. Er was een jong dier bij dat nog niet lang kon stilstaan. Af en toe liet de koetsier hem een rondje lopen. Het hoefgetrappel klonk tussen muziek en toespraken door. Gek genoeg leek het zo afgesproken, gaf het een bijzondere dimensie aan de ceremonie.
Na afloop werd de kist stapvoets naar een heel kleine, intieme begraafplaats verderop vervoerd met erachter lopend de genodigden. Wij waren al met de auto vooruit gegaan om de lessenaars op te stellen en iets te bedenken tegen de tamelijk stevige wind. Zodra de dragers met de kist en gevolgd door de mensen het kerkhof opkwamen, begonnen onze violiste en celliste het wereldberoemde hoofdthema uit Schindler’s List te spelen, waar hij o.a. om had gevraagd. De piano erbij was niet te realiseren maar volgens mij was het zonder wél zo mooi.
Het was heel bijzonder en ontroerend, net een scène uit een Fellini film. Prachtig weer en dan die achtergrond van zacht ruisende bomen... Verdrietig maar ook heel indrukwekkend. Daarna terug naar de eerste locatie en daar speelden we nog wat achtergrondmuziek bij de condoleancereceptie.
Dankbaar werk om te doen, dat wel, al treden we meestal op bij vrolijker gelegenheden. Vind je het gek dat wij, om een uur of 9 in de avond thuisgekomen, tegen elkaar zeiden: wat een raar leven is dit toch eigenlijk!
Maak jouw eigen website met JouwWeb