MIDDAGJE BOCHOLT

We mogen weer: ‘normaal’ het terras op en een cappuccino bestellen plus een heerlijke Duitse Schnitzel. Een uitstapje naar Bocholt, gezellig samen met mijn oudste dochter en lange tijd niet meer ondernomen omdat we het land niet in mochten. We hadden gekozen voor Café Extrablatt, onze, in betere tijden vaak bezochte, ‘stamkroeg’ die zich bevindt op een breed brugplateau over de Bocholter Aa, vanwaar men van het mooie uitzicht over dit riviertje kan genieten. Vanuit die plek loop je zo het leukste winkelstraatje van de stad in, de Neustraße die naar de Rathausplatz met het Historisches Rathaus Bocholt leidt, met tal van boetiekjes en andere gezellige winkeltjes van allerlei aard.

Het was vast heel naïef om te denken dat het allemaal probleemloos mogelijk zou zijn. Pas nadat de bestelling geplaatst was merkten we het mededelingenbord op met de TESTPFLICHT-vermelding  dat voor de ingang van het terras stond. Zo klein was het nou ook weer niet maar we hadden het volkomen gemist. Ik probeerde mijn gevoel van onbehagen te verbergen want dochterlief had het reuze naar haar zin en maakte zich niet teveel zorgen. Het zou ook jammer zijn om een domper te zetten op onze vakantiestemming maar het zat wat mij betreft toch ineens een stuk minder geriefelijk.

Ik moet zeggen dat die Duitsers over het algemeen veel gedisciplineerder zijn dan de Nederlanders. In de het overdekte winkelcentrum Arkaden droeg iedereen zonder uitzondering de voorgeschreven Mundschutz  en zelfs op straat zag je er nog sommigen mee rondlopen. Zo’n snavel, weet je wel, waardoor iedereen eruit gaat zien als een aangeschoten loopvogel. De zon stond hoog aan de hemel, wat dan weer als nadeel had dat je enorm gaat zweten onder zo’n ding.

Zouden nu echt al die mensen zo’n bewijs hebben, verbaasde ik mij hardop. Want het terras was behoorlijk drukbezet, al mochten er maar twee personen aan een tafeltje aanschuiven. Pas wanneer er twee vertrokken kwam er weer plaats vrij voor de volgende klanten, die ook nog even op het ontsmettingsritueel moest wachten. Er ontstond al snel een hele rij van geduldige wachtenden. Gelukkig sprak niemand ons aan en konden we zelfs zonder problemen de zaak in voor een sanitaire onderbreking.

Pfff…! Goed afgelopen en je hoéft tenslotte niet naar een restaurant, volgens onze eigen voortreffelijke (grapje!) gezondheidsgoeroe. Ik noem geen namen. Wordt dit de toekomst? Leven met een voortdurend op uitbreken staande onweerswolk boven onze hoofden? Het opgehouden vingertje dat ons al sinds 15 maanden achtervolgt en ons een nieuw geweten probeert op te dringen: dan moet je je maar laten testen/vaccineren. Eigen schuld, dikke bult!?

Thuisgekomen was ik desondanks wel tevreden over de afgelopen middag. Ik had het nu, geheel onverwacht, toch maar mooi tot crimineel geschopt: had een heel reglementenbord genegeerd (al was het dan per ongeluk), was niet betrapt en ik had de Duitse staatskas niet hoeven spekken.

Niets ten nadele van het café. Prima bediening, aardige mensen, smakelijke ontbijtjes en lunches. Die mensen doen gewoon hun best. Het zijn de maatregelen waardoor er over dit alles maar één gedachte bij mij opkomt: zum Kotzen! Al zou dat een beetje zonde zijn van die overheerlijke Schnitzel!