PLASSEN VERBODEN

De tranen zitten tegenwoordig hoog. Zo toog ik vanmiddag met junior voor wat boodschappen en een kleine lunch de stad in. Nou ja, wat heet ‘stad’: Dinxperlo-city.

Ik was de week ervoor even bij ons stamadresje langsgegaan om te polsen hoe het ervoor stond met buiten eten en een toiletbezoek. Het was toen een mooie, zomerse dag en zowel de binnenruimte als het buitenterras waren goed bezet. De eigenaar is een jongeman van pakweg 30, on-Achterhoeks knap en bijna aandoenlijk aardig. Die jongen dus, verzekerde mij dat ik op het terras kon eten en gewoon van het toilet gebruik mocht maken.

Tot mijn teleurstelling bleek vandaag dat hele terras ontmanteld te zijn. Nog wel wat zitjes voor een kopje koffie maar zeker niet ingericht om comfortabel  te lunchen. Er stonden behalve enkele fauteuils en bankjes nog een paar  lage salontafeltje, meer niet. Dochter naar de ingang om te vragen of er een oplossing voor was. Maar nee. Het antwoord was onverbiddelijk. Geen QR? Dan geen eten, geen toiletbezoek. De leuke eigenaar zelf liet zich niet zien maar het gesprekje werd laf van binnen naar buiten door een hulpje heen en weer gecommuniceerd.

Weer iemand die keihard van zijn sokkeltje is gevallen. De zoveelste.

Dat is dus de realiteit. Ik wist het natuurlijk allang maar het komt toch keihard binnen. Dit wordt het, zo zal het voortaan zijn: dat je geheel buiten je schuld en zonder ook maar de kleinste misstap te hebben begaan voortaan een outcast bent, een ongewenste gast, iemand die in de sneeuw loopt te klappertanden terwijl hij door het raam naar de feestvreugde van anderen mag staan likkebaarden. Wellicht is dit beeld wat overdreven. Maar wel iemand die als een armoedzaaier moet bedelen om binnen te mogen, zijn gezondheidssituatie openbaar dient te maken en als een klein kind moet soebatten om te mogen plassen.

Uiteindelijk vonden we toch nog een tamelijk riante locatie waar zowel binnen, buiten als gebruikmaken van het toilet geen enkel probleem waren.

Om het uitstapje niet nog verder te bederven, hield ik de schijn maar op. Ik had natuurlijk moeten denken: nou zitten we hier toch maar fijn binnen te lunchen en we kunnen ook nog van het toilet genieten. Of: wat weerspiegelt de zon mooi in de glas-in-loodramen. Het uitje was voor mij echter niet meer te redden, het rotgevoel over de eerdere afwijzing had zich bij mij daarvoor al te diep genesteld.

Ik weet niet of ik dit soort gebeurtenissen wel aankan.

Wij blijven voortaan gewoon thuis, waar een kopje cappuccino een dubbeltje kost en waar je naar hartenlust kunt plassen.