PLOTS

 

Elke keer wanneer ‘De Andere Krant’ binnenkomt, is het eerste artikel dat ik opsla dat van Pieter Stuurman. Wat een geweldige columns met als hoogtepunt en alweer een tijdje geleden: ‘Een reis van verbijstering’.

https://wakkereburgers.be/blog/een-reis-van-verbijstering

Hij verwoordt ijzersterk precies datgene waarover ik de laatste tijd niet uitgepraat raak en wat mij het meest van alles verontrust. Hoe kan dit zomaar gebeuren? Hoe kan de doorsnee burger het domweg ontkennen wat er plaatsvindt? Waarom is het onmogelijk om mensen met redelijke argumenten te overtuigen en doen inzien dat zij het zelf zijn die de rampzalige ontwikkelingen ondersteunen en in stand houden? Het is toch zo verdacht als wat dat de oversterfte niet mag worden onderzocht en alles wat de boosaardigheid aan het licht dreigt te brengen onder de mat wordt geschoven? Mensen die het wél weten en het naar buiten brengen wordt de mond gesnoerd. Zij krijgen een verbod op meningsuiting en processen aan hun broek, resulterend in uitsluitingen, hoge boetes en zelfs gevangenisstraffen.

Het is natuurlijk ook allemaal te zot voor woorden en niet te bevatten. Een regering die zijn eigen bevolking wil reduceren. Hoe heette dat in WOII ook alweer? Kaltstellen?

 

‘Een genocide, zoals de holocaust er een was en die nu op de hele wereldbevolking gaat worden toegepast? Laat me niet lachen!’

Ik kan heel goed begrijpen dat mensen aanvankelijk in de coronapandemie, inclusief de maatregelen, geloofden. Ondersteund door talloze leugenachtige filmbeelden en gemanipuleerde berichten klonk het allemaal zo aannemelijk. Maar er nu nog intrappen? Nog steeds? Na zo veel jaar van het aan het licht komen van de meest doorzichtige leugens en misleidingen? En het dan ook gewoon vertikken de blik te verbreden? Sorry, dan verdient iemand ook niet beter.

Dat klinkt niet erg menslievend, maar intussen maken die ‘gelovigen’ wél de weg vrij voor deze genocide, die niet alleen hen keihard raakt, maar ook degenen die het wél zien. Het is huiveringwekkend. In het begin van de vele decennia die aan deze satanische plannen vooraf zijn gegaan, zaten velen van ons nog in brave onwetendheid met blokjes te spelen. Er zijn sinds die tijd talloze psychologen, sociologen, groepstherapeuten op de materie losgelaten. En hun voorspellingen kwamen uit: zo reageert het individu, zo reageert een groep. Tenminste: meestal. De enkeling die zich aan dit spel onttrekt, zal desastreus buiten de boot vallen en niets ontziend worden afgestraft.

 

‘Wie zijn al die mensen die hun mond niet durven te openen, die meelopen aan de leidraad van volgzame deugdzaamheid?’

Ik ken er tot nu toe al 6 die binnen één jaar tijd aan die deugdzaamheid zijn bezweken, waarvan een collega-pianist met zijn 67 jaar sowieso te jong was.

De anderen waren wat ouder, en zijn zeker niet in de wieg gesmoord. Ze hebben echter één ding gemeen: dat het allemaal plotselinge sterfgevallen waren van mensen die op hun leeftijd wellicht wat mankementen vertoonden, maar nog heel actief in het leven stonden en die, normaal gesproken, nog jaren voort hadden gekund.

En dan de meest dramatische gebeurtenis: mijn lieve schoonzoon, 53 jaar oud. Hij liet mijn dochter en twee jonge kinderen in ontreddering achter. Om privacy redenen kan ik niet in details treden. Maar het was wel zo duidelijk: de vaccinaties, de booster, de stolsels, de turbokanker, de niet te bevatten snelheid waarmee het proces verliep… Zelfs de begrafenisondernemer bevestigde dit.

 

‘Ze waren tenslotte al zo oud. Je sterft tenslotte allicht wel aan het een of ander. Daar heeft dat vaccin niets mee te maken.’

Dat krijg je als antwoord wanneer je met bewijzen aan wilt komen. Of het meest idiote wat ik ooit van een kennisje hoorde:

‘Wie zegt dat het niet beter wordt als de wereld opnieuw wordt ingericht? Je zou ervan uit kunnen gaan dat vernieuwing een kans moet hebben.’

Het liefs zou ik diegene door elkaar willen rammelen. Maar ik houd me, als netjes opgevoed iemand, natuurlijk in!

 

Wat las ik kortgeleden toch weer?

‘Deze tijd is anders, maar ze is anders dan de laatste 75 jaar van relatieve vrede, vooruitgang en welvaart, want daarvoor was de geschiedenis van de mensheid er een van hongersnoden, oorlogen, ziekten, genociden enzovoort. De laatste 75 jaar zijn een uitzondering, ze zijn niet de regel.’ Aldus Econoom Nouriel Roubini in het ietwat op sensatie beluste Frontnieuws.

Toch ben ik bang dat het waar is.