DODE HOEK
Lieve kinderen,
Wij, vooral vrouwen, hebben vele gezichten. Afwisselend zijn wij, in willekeurige volgorde: minnares, werknemer, club- of partijlid, huisvrouw, vriendin, buurvrouw, dochter of oma. In bepaalde gevallen ook nog: medestudent of compagnon en er zijn vast nog veel meer hoedanigheden te bedenken.
Maar boven alles zijn wij moeder.
Het is jullie ongetwijfeld niet ontgaan dat ik 7 kinderen heb, haha! Allemaal zelf gemaakt en men kan erover twisten of het verstandig was zoveel levens op stapel te zetten maar dat is nu niet ter discussie. Je bent soms ook het werktuig van tijd en toevallige omstandigheden waarin je leeft. Neem de volgende combinatie: 50 jaar geleden + een Brabants dorp. Dan had de pastoor pakweg twee jaar na mijn 7e kindje op de stoep gestaan om eens te informeren hoe het ervoor stond en of er niet ‘geknoeid’ werd.
In deze tijd daarentegen, is het al bijna onvergefelijk meer dan twee kinderen op de wereld te zetten. Het is immers belastend voor het milieu, asociaal, niet van deze tijd en bovenal: niet meer te betalen. Veel kinderen hebben is vandaag de dag ‘not done’.
‘Het creëren van een nieuw leven staat gelijk aan het creëren van een nieuwe dood’, beweert de pessimist. Geen speld tussen te krijgen. Maar intussen is er daardoor wel een ander probleem ontstaan, namelijk de vergrijzing. Dat is toch ook niet zo’n gezonde ontwikkeling voor een evenwichtige samenleving.
Gelukkig ben ik de tegenwoordig heersende moraal wat dat betreft nog net misgelopen. En trouwens: wat zou het. Ik denk dat ik me er (behalve als ik in China woonde) niets van zou hebben aangetrokken. Al vanaf mijn vierde, vijfde jaar wist ik, enig kind, zeker dat ik kinderen wilde, en liefst véél. Daar staan weer massa’s mensen tegenover die er expliciet geen of maar één willen.
Hiermee wilde ik benadrukken dat het aanvaarden van het moederschap voor mij een van de beste beslissingen in mijn leven is geweest. Ik ben niet in dien zin gelovig dat ik iedere zondag in de kerk zit maar voor mij zijn jullie een ‘Godsgeschenk’, alle andere leuke en waardevolle dingen ten spijt.
De grootste nachtmerrie van een ouder is het overlijden van een kind. Vanaf de dag dat het geboren is draag je eigenlijk al een preventief rouwproces met je mee. Als het maar niets overkomt, niet ziek wordt, niet dood gaat. Hoe moet het dan verder met je eigen leven. Dan kun je gewoon niet meer verder, ook al zal je wel moeten. Als ik mensen hoor vertellen over een overleden kind is het alsof mijn eigen verdriet over datgene waar ik niet aan kan en wil denken, naar buiten komt.
Overmand door grote ontroering heb ik dan ook het boek ‘Contrapunt’ van Anna Enquist gelezen. Niet alleen door het verwoorde verdriet over het verlies van haar dochter Margit maar ook omdat ze dat op geniale wijze heeft weten te verweven met de Goldberg Variationen van Bach. Muziek die me zeer na aan het hart ligt.
Toen ik het verhaal uit had kwam er maar één ding in mij op: ik moet mijn kinderen waarschuwen. Waarschuwen, maar waarvoor? Het meest in het oog lopende kenmerk van kinderen is dat ze niet gewaarschuwd willen worden en eerst zelf moeten ervaren waar de gevaren op de loer kunnen liggen. Door het boek van Anna Enquist zal ik me maar tot één van de vele gevaren beperken, namelijk dat van ‘de dode hoek’.
Hierbij dus raadgeving nummer één van de tienduizend die ik zou willen geven:
Manoeuvreer je fiets in geen geval tussen het trottoir en een vrachtwagen. Zelfs een personenauto kan risico’s opleveren. Die discussies over de dode hoekspiegel mogen dan waarheden als koeien bevatten: het is inderdaad de schuld van de chauffeur als hij je letterlijk over het hoofd ziet. Maar wat heb je aan alle gelijk van de wereld als dat resulteert in je laatste ritje onder de levenden en je je even later bij De Heilige Drievuldigheid & Co kunt melden? Een ongeluk zit in een heel klein (dood) hoekje!
De mens lijdt het meest door het lijden dat hij vreest. Het is maar al te waar. Ik probeer het van me af te zetten en vertrouwen te hebben.
Normaal gesproken ga je niet op internet spitten of de zoon van deze of de dochter van gene beroemdheid in beeld is. En waarom zou je ook. Het is uitsluitend vanwege dit vreselijke, niet te bevatten ongeluk dat ik me in de achtergronden van Margit Widlund ging verdiepen.
Eigenlijk werd zij voor mij levend toen ze al, of beter gezegd: juist omdat ze dood was.
Voor mij leeft zij in mijn gedachten voort.
Wij, vooral vrouwen, hebben vele gezichten. Afwisselend zijn wij, in willekeurige volgorde: minnares, werknemer, club- of partijlid, huisvrouw, vriendin, buurvrouw, dochter of oma. In bepaalde gevallen ook nog: medestudent of compagnon en er zijn vast nog veel meer hoedanigheden te bedenken.
Maar boven alles zijn wij moeder.
Het is jullie ongetwijfeld niet ontgaan dat ik 7 kinderen heb, haha! Allemaal zelf gemaakt en men kan erover twisten of het verstandig was zoveel levens op stapel te zetten maar dat is nu niet ter discussie. Je bent soms ook het werktuig van tijd en toevallige omstandigheden waarin je leeft. Neem de volgende combinatie: 50 jaar geleden + een Brabants dorp. Dan had de pastoor pakweg twee jaar na mijn 7e kindje op de stoep gestaan om eens te informeren hoe het ervoor stond en of er niet ‘geknoeid’ werd.
In deze tijd daarentegen, is het al bijna onvergefelijk meer dan twee kinderen op de wereld te zetten. Het is immers belastend voor het milieu, asociaal, niet van deze tijd en bovenal: niet meer te betalen. Veel kinderen hebben is vandaag de dag ‘not done’.
‘Het creëren van een nieuw leven staat gelijk aan het creëren van een nieuwe dood’, beweert de pessimist. Geen speld tussen te krijgen. Maar intussen is er daardoor wel een ander probleem ontstaan, namelijk de vergrijzing. Dat is toch ook niet zo’n gezonde ontwikkeling voor een evenwichtige samenleving.
Gelukkig ben ik de tegenwoordig heersende moraal wat dat betreft nog net misgelopen. En trouwens: wat zou het. Ik denk dat ik me er (behalve als ik in China woonde) niets van zou hebben aangetrokken. Al vanaf mijn vierde, vijfde jaar wist ik, enig kind, zeker dat ik kinderen wilde, en liefst véél. Daar staan weer massa’s mensen tegenover die er expliciet geen of maar één willen.
Hiermee wilde ik benadrukken dat het aanvaarden van het moederschap voor mij een van de beste beslissingen in mijn leven is geweest. Ik ben niet in dien zin gelovig dat ik iedere zondag in de kerk zit maar voor mij zijn jullie een ‘Godsgeschenk’, alle andere leuke en waardevolle dingen ten spijt.
De grootste nachtmerrie van een ouder is het overlijden van een kind. Vanaf de dag dat het geboren is draag je eigenlijk al een preventief rouwproces met je mee. Als het maar niets overkomt, niet ziek wordt, niet dood gaat. Hoe moet het dan verder met je eigen leven. Dan kun je gewoon niet meer verder, ook al zal je wel moeten. Als ik mensen hoor vertellen over een overleden kind is het alsof mijn eigen verdriet over datgene waar ik niet aan kan en wil denken, naar buiten komt.
Overmand door grote ontroering heb ik dan ook het boek ‘Contrapunt’ van Anna Enquist gelezen. Niet alleen door het verwoorde verdriet over het verlies van haar dochter Margit maar ook omdat ze dat op geniale wijze heeft weten te verweven met de Goldberg Variationen van Bach. Muziek die me zeer na aan het hart ligt.
Toen ik het verhaal uit had kwam er maar één ding in mij op: ik moet mijn kinderen waarschuwen. Waarschuwen, maar waarvoor? Het meest in het oog lopende kenmerk van kinderen is dat ze niet gewaarschuwd willen worden en eerst zelf moeten ervaren waar de gevaren op de loer kunnen liggen. Door het boek van Anna Enquist zal ik me maar tot één van de vele gevaren beperken, namelijk dat van ‘de dode hoek’.
Hierbij dus raadgeving nummer één van de tienduizend die ik zou willen geven:
Manoeuvreer je fiets in geen geval tussen het trottoir en een vrachtwagen. Zelfs een personenauto kan risico’s opleveren. Die discussies over de dode hoekspiegel mogen dan waarheden als koeien bevatten: het is inderdaad de schuld van de chauffeur als hij je letterlijk over het hoofd ziet. Maar wat heb je aan alle gelijk van de wereld als dat resulteert in je laatste ritje onder de levenden en je je even later bij De Heilige Drievuldigheid & Co kunt melden? Een ongeluk zit in een heel klein (dood) hoekje!
De mens lijdt het meest door het lijden dat hij vreest. Het is maar al te waar. Ik probeer het van me af te zetten en vertrouwen te hebben.
Normaal gesproken ga je niet op internet spitten of de zoon van deze of de dochter van gene beroemdheid in beeld is. En waarom zou je ook. Het is uitsluitend vanwege dit vreselijke, niet te bevatten ongeluk dat ik me in de achtergronden van Margit Widlund ging verdiepen.
Eigenlijk werd zij voor mij levend toen ze al, of beter gezegd: juist omdat ze dood was.
Voor mij leeft zij in mijn gedachten voort.
Maak jouw eigen website met JouwWeb