GELUKKIG NIEUWJAAR

 

Het voelt zo langzamerhand een beetje tegenstrijdig om met nieuwjaarswensen rond te strooien, terwijl mijn geloof in het volgende jaar op een laag pitje staat. ‘Nieuwjaar’, dat zal vast wel lukken, maar ‘gelukkig’ valt steeds meer te betwijfelen.

Ik ben nog steeds blij dat onze beslissing om indertijd van Rotterdam naar het platteland te verkassen, de juiste is gebleken. We zitten hier wat overstromingen betreft ook wat hoger dan in het westen. Behalve dan het onbehaaglijke idee dat bijna onze hele familie in de randstad woont. Maar ja, als hier echt ‘de pleuris’ uitbreekt zal het allemaal weinig uitmaken, ben ik bang.

Nederland is eng geworden. Het afvalputje van Europa en daarbovenop schrikbarend duur. Het liefst zou ik weg, vér weg willen maar dat is, vooral vanwege kinderen en kleinkinderen, voor ons geen optie.

Hoe het allemaal af gaat lopen? Wie het weet mag het zeggen. Er zijn mensen die beweren dat ze dit al tientallen jaren hebben zien aankomen. Nou, daar hoor ik niet bij. Als men mij dit tien jaar geleden had verteld, had ik het niet geloofd. En zelfs nu ik me er intussen al jaren in verdiep, kan ik nog steeds niet bevatten wat er gaande is.

Opgeteld bij alle problemen van de laatste vijf jaar, verontrust me de laatste tijd steeds meer het geknoei met het weer. Ook al, omdat je er voortdurend mee wordt geconfronteerd. Het weer, dat als wapen wordt misbruikt. Bij alle crises die er al waren is dit een nieuw strijdmiddel in handen van de psychopaten. Oorlogsvoering moderne tijd. Vergif in de lucht spuiten en het een beetje in de gewenste richting manoeuvreren, tja, dat schijnt tegenwoordig allemaal te kunnen. In de tijd van Vietnam kon het ook al, zij het niet op deze schaal.

We zien de zon bijna niet meer.

‘O ja hoor, gisteren scheen hij nog!’ Volgens een of andere simplex die nog nooit naar de lucht heeft gekeken.

Het normale weer is totaal veranderd, verkracht, verpest. Ik zie nooit meer een goudkleurige zon, een diepblauwe lucht of een eerlijke regenwolk. Er is evenmin helder vriesweer of een ouderwets pak sneeuw te bekennen. Zelfs een verfrissende onweersbui is er niet meer bij. Ik heb me laten vertellen dat onweer alleen in een schone lucht kan ontstaan. Het is nu al heel lang één grauwe, grijze, vieze massa van vervuiling die dag in, dag uit boven onze hoofden dreigt.

‘Ja, het is herfst/winter hè!’ Diezelfde gek van zo-even.

Ik kom bijna de deur niet meer uit, voel me buitenshuis zo langzamerhand onprettig, onveilig. Ik vond het altijd heerlijk om bij de eerste zonnestralen in de tuin te bivakkeren. Maar de afgelopen lente en zomer heb ik niet veel buiten gezeten. Om te kijken hoe de vliegtuigen overvliegen die me vergiftigen? Overdreven? Ik weet het niet. Ik weet in feite niets. Het kan allemaal gewoon gebeuren omdat het gros van de mensen niet veel kennis heeft van natuurkunde, meteorologie, luchtvaart, scheikunde, farmacie en zeker niet van alles tegelijk. Je bemerkt alleen enkele kleine fragmenten, symptomen van de excessen. Het grote plaatje kan bijna niemand overzien.

Het bewust creëren van twee kampen, gelovers en ontkenners, heeft veel frustratie en pijn opgeleverd. Nu, zoveel jaar na de allereerste corona-intimidatie, is daar onvoorstelbaar veel van blijven na-echoën. Je zou zeggen dat ontwikkelde mensen ook eens gaan rondneuzen hoe het zit. Maar nee. Zelfs al houd je het bedrog recht onder hun neus, hun toen geïmplanteerde mening verandert niet. Er heeft een massahersenspoeling plaatsgevonden; daar gaat een generatie overheen voordat het weer is weggeëbd . En misschien dan nóg niet. Want wie schrijft de geschiedenisboeken?

Nou, onze mening verandert evenmin. Dus gaat het er alleen nog om wie het bij het rechte eind heeft. Wanneer bewijsmateriaal ongegeneerd wordt weggelakt, lijkt mij dat toch duidelijk. Waarom zou je iets moeten verdoezelen als het zuiver en oprecht is?