DUMPEN DIE HAP!

 

Lieve Annie,

 

Ik ken je niet persoonlijk maar er moeten mij na het lezen van jouw stukje in ‘Liefdesleven’ toch een paar dingen van het hart. Ik las het met stijgende verbazing en verontwaardiging. Want wat is hier gaande.

Je bent 78 en je wilt wat! Nee flauw. Opnieuw: je bent 78 en sinds 12 jaar weduwe. Je had je al helemaal neergelegd bij het feit dat je de rest van je dagen samen met je kater Simon zou slijten. Je hebt je ook bijzonder aan het beestje gehecht.

Kortgeleden is er tot je eigen verbazing een nieuwe man in je leven gekomen, Ewoud, met wie het ook nog eens fantastisch klikt. Na al die betrekkelijk eenzame jaren is dit in deze levensperiode een prachtig, onverwacht geschenk. En nu heeft hij je zelfs (het is te mooi om waar te zijn) ten huwelijk gevraagd.

Maar.

(Het zeemeerminnetje zou wel een echte vrouw mogen worden, zonder vissenstaart en met twee benen van vlees en bloed. Alleen moet ze daarvoor  haar spraak inleveren. Dat wordt haar tenslotte noodlottig. Want die sukkel van een prins herkent haar niet als degene op wie hij verliefd werd en zij kan hem dat op geen enkele manier meer vertellen. Zit er niet mee: het is maar een verhaaltje.)

Ten huwelijk gevraagd dus, met als voorwaarde dat in dat geval de lieve kater Simon de deur uit moet. Al mijn haren gaan bij zo’n ongehoorde vorm van chantage rechtovereind staan. Ik begrijp er ook helemaal niets van.

Ten eerste: waarom heeft Ewoud het al die tijd verzwegen niet van katten te houden? Hij zal Simon toch wel eens vaker in je huis tegengekomen zijn? Als ik eerlijk ben, zegt dit heel veel over deze persoon en krijg ik onwillekeurig de indruk dat er meer achter zit.

Duidelijk is er hier iemand aan het woord die in zijn lange leven nooit heeft geleerd van een dier te houden. Want ik mag aannemen dat hij ook niet meer een van de piepsten is. Iemand die niet weet hoe een dier je eenzaamheid kan verzachten, hoe onmisbaar een dier voor je kan worden.

Het getuigt ook van weinig inlevingsvermogen. Want ook al kan hij zichzelf er niets bij voorstellen, hij ziét toch gewoon hoe jij op dat beestje gesteld bent. Hoe kan hij dan zo keihard en door dik en dun in deze eis volharden? Hij zegt van je te houden en het eerste wat hij doet is je hart breken.

Afgezien nog van het feit dat het dier geen andere ‘overlast’ veroorzaakt dan de hele dag liggen slapen en zich nog eens omdraaien om weer verder te slapen.

Het komt op mij over als een probleem dat bijna doet denken aan de kiem van een machtsstrijd. En wat is het volgende? Moet over zes weken ineens de antieke kast van je oma bij het grofvuil omdat hij die altijd al afschuwelijk heeft gevonden? Of mag je over drie maanden niet meer met je beste vriendin bellen omdat dat gekakel aan de telefoon hem al enige tijd de keel uithangt?

Ik kan er niet bij hoe iemand jou bij zijn volle verstand in alle ernst voor dit voldongen feit kan stellen. Jij denkt nu dat je een lot uit de loterij hebt getrokken. Ik denk dat je eerst goed, heel goed alles op een rijtje moet zetten.

Stel dat je aan zijn meedogenloze voorstel toegeeft, waar moet Simon dan naar toe? Heb je een kind, broer, zus of een goede vriendin bij wie hij kan verblijven zodat je zeker weet dat hij wordt verzorgd en gekoesterd zoals hij het gewend is? Belangrijk is ook dat je eventueel op je besluit terug kunt komen. Een besluit dat je tenslotte nu neemt met een verliefd en niet geheel toerekeningsvatbaar hoofd.

Geen vriendin, geen kind? Wat dan? Het dierenasiel? Bedenk dat de kans niet zo groot is dat een oudere kat nog ergens wordt geplaatst. Dat in elk geval de reële mogelijkheid aanwezig is dat hij na een treurig bestaan in een kooi alsnog wordt afgemaakt. Zie je het al voor je: jij met je mandje met dat doodsbang miauwende diertje. Op weg naar het asiel. Hem daar achterlaten. In een hokje met om hem heen nog meer miauwende katten die er allemaal uit willen. Overstuur huilend kom je thuis. Ewoud zal er getuige van zijn hoe het je aangrijpt en het intussen onverstoorbaar laten gebeuren: ziezo, dat is weer geregeld. Is die man nou helemaal van de kattenbak gepleurd!?

Vertel eens: waarom is het zo geweldig om op deze leeftijd nog te trouwen? Waarom geen gezellige latrelatie: wel de lusten, niet de lasten. Niemand zal daar in deze tijd schande van spreken en kindjes kunnen er niet meer van komen. Je geeft al aan dat jullie heel andere achtergronden hebben dus ongetwijfeld komen er bij samenwonen nog meer verschillen aan het licht. Gebruik je verstand en stap van die roze wolk af, die intussen al zachtjesaan in een regenbui aan het veranderen is.

Een mens gaat boven een dier. Welzeker. Maar daar gaat het hier niet om. Hier is geen sprake van een keuze moeten maken. Het gaat erom dat jij tegen je eigen gevoel in iets moet afstaan waaraan je gehecht bent. En dat Ewoud dat op zijn geweten heeft. Die verliefdheid blijft niet eeuwig duren. Dit is een teken aan de wand en tevens het eerste weeffoutje op weg naar de dag dat je het hem zult verwijten. En dan is er geen terug meer.

Die lieve kater, waarbij je zoveel troost hebt gevonden, die nu nog nietsvermoedend lekker aan je voeteneinde ligt te knorren, is dit wat hij heeft verdiend? Simon heeft al helemaal geen zeggenschap over zijn eigen leven en wordt straks, zoals bij zoveel dieren het geval is, het slachtoffer van foute beslissingen en de luimen van mensen. Wie je van deze situatie al ‘de schuld’ kunt geven: Simon zeker niet! En dat vind ik eigenlijk nog het meest trieste van dit verhaal.