Als het maar nooit meer oorlog wordt… Hoe vaak hebben we dat niet verzucht in angstige perioden. Zoals tijdens atoomdreigingen, diverse oliecrises, 11 september.

Maar dit is erger dan oorlog. Omdat we nu verzeild zijn geraakt in een soort horrorvariant van de film Groundhogday. We kennen het zo langzamerhand al uit ons hoofd: de aanslag, de verbijstering van de wereld, de afkeuring van wereldleiders, de rouwstoet, de herdenkingsbijeenkomst, het zoveelste monument met alle namen van de slachtoffers…

Ik ben geen slachtoffer en ken evenmin iemand die door deze ramp is getroffen. Al is die kans klein, toch raakt het ons allemaal diep in het hart. Het is een psychologische aanval die ons alle vertrouwen in een normale toekomst en levensverwachting dreigt te doen verliezen. Een collectief gevoel van onmacht en rouw werpt in dagen als deze een schaduw over ons bestaan. Je zou bijna degenen die kinderloos zijn gebleven benijden.

Er zijn creaturen, de aanduiding ‘mens’ niet waard, die ons blijkbaar zo vol overtuiging haten, dat ze geen ander doel voor ogen hebben dan ons te vernietigen. Zodanig, dat ze zelfs hun eigen leven daarvoor geven.

Ik ben niet gelovig maar zeg toch: God sta ons bij. Omdat ik geen betere woorden heb.