ER IS VEEL LEED ALS JE HET WEET

Ja, ik kan me niet het lot van alle kindjes en andere weerlozen van de hele wereld aantrekken. Maar eentje moet af en toe kunnen.

Waar gaat het over? Een stelletje, Franca en Joost, dat beweert geweldig te matchen behalve op één punt: zij wil een kind en hij persé niet. Uiteindelijk komt er een deal omdat hij vindt dat je een vrouw een kind niet mag onthouden en omdat zij denkt dat hij wel bijdraait als de baby er eenmaal is. Maar de voorwaarde is wel dat zij de verzorging en opvoeding voor 100 procent op zich gaat nemen en hij absoluut geen last of verantwoordelijkheid voor het kind hoeft te dragen. Franca stemt daarmee in omdat ze zo hevig verlangt naar een baby.

Willem wordt geboren. Men zou kunnen denken dat de jonge vader ondanks zichzelf verliefd op dit wezentje zou moeten worden maar niets is minder waar. Joost blijft consequent volharden in zijn voornemen, laat alle zorg op Franca neerkomen en gaat rustig stappen met zijn vrienden terwijl hij voor zijn ogen ziet gebeuren dat zij de intensieve verzorging in haar eentje bijna niet aankan. En dit is nu al sinds vijf jaar de situatie. Hij geeft geen enkele blijk van aandacht of genegenheid en eigenlijk negeert hij het kind volkomen. Franca probeert dit wel te compenseren maar voelt zich buitengewoon gefrustreerd dat het op deze manier gaat. Bovendien vindt zij dat Joost zichzelf ook veel vadergeluk ontzegt. Joost is van mening dat Willem ‘een best ventje’ is maar dat het eenmaal keihard zo is afgesproken en daarmee basta.

Ik ken dit gezinnetje niet persoonlijk en toch doet het vernemen van deze situatie mij pijn in het hart.

Beste Franca,

Jij hebt als een klein kind je zin doorgedreven en nu zit je met de gebakken peren. Er zijn massa’s mannen (en ook vrouwen, trouwens) die niet naar een kind verlangen maar er, als het er, al dan niet per ongeluk, van komt, toch zielsveel van houden. Ik, maar ik spreek voor mezelf, zou niet van een man kunnen houden die op een dergelijke manier ontkent wat mij het liefste op de hele wereld is: mijn kind. Jullie gezinssituatie is door de van tevoren gemaakte afspraken volstrekt abnormaal geworden, om niet te zeggen: ziek. Daar heb jij evengoed schuld aan. Je had er op deze basis nooit aan mogen beginnen. ‘Hij draait wel bij’ klopt in de meeste gevallen maar deze keer dus niet. Ja, dikke pech, oeps: inschattingsfoutje, pindakaas en jammer dan. Maar het kindje is intussen al wél een beetje geboren…!

Beste Joost,

Dat er aan een poepend, piesend, krijsend wurm voor een man kort na de geboorte niet veel te beleven valt, daar kan ik, zij het met enige moeite, nog inkomen. Maar nu is Willem vijf jaar. Een zelfstandig mensje dat naar school gaat en contacten met zijn medemens ontwikkelt. Heeft er in al die jaren nooit een ontroerend klein handje vol vertrouwen jouw hand gezocht? Heeft dat snoetje nooit verwachtingsvol naar je opgekeken alsof je de zon, de maan en de sterren was? Heeft je zoon je in al die jaren nooit een schattig lachje toegezonden, zo als alleen een klein kindje dat kan en waar je hart helemaal van wegsmolt? En stuurde je hem dan zonder blikken of blozen zo snel mogelijk door naar het volgende loket? Wat neemt Willem hiervan mee voor de rest van zijn leven? Nu kan hij zich nog laten koesteren door zijn moeder die als een buffer tussen jou en je kind fungeert en de eerste scherpe kantjes wegneemt. Maar als hij opgroeit en meer ervaart hoe het er bij anderen aan toegaat, hoe kan een dergelijke situatie dan worden gehandhaafd? Hij zal zich ooit eens gaan afvragen waarom andere pappa’s wél met hun zoontje gaan voetballen en de zijne nooit? Is hij dan stout geweest?

Deze situatie riekt naar geestelijke verwaarlozing en mishandeling. Er is iets ernstig mis in jouw bovenkamer, jongeman. Als je ook maar een greintje meer gevoel voor ‘dat beste ventje’ hebt dan voor de eerste de beste voorbijganger op straat, stel jezelf dan eens onder behandeling om na te gaan wat er vroeger in jouw jeugd tussen jou en je vader is misgelopen. Lees vooral ook eens het boekje ‘Volwassen worden in tien lessen’ deel I!

Naar mijn idee moet hier hoognodig hulp van buitenaf komen omdat het tussen jullie toch ontaard is in een vorm van machtsstrijd die moeilijk op eigen kracht is te doorbreken. Een klein lichtpuntje is het feit dat jullie nu zelf ook inzien dat het op deze manier niet langer kan. En niet alleen omdat de sfeer in huis ‘er niet gezelliger op wordt’ maar in de eerste plaats voor het ‘beste ventje’ dat verknipt uit deze situatie dreigt te komen.

Ik vind het hele verhaal werkelijk abnormaal en mijn god, wat heb ik een diep medelijden met dit jongetje. Voor de ouders is het op zijn zachtst gezegd niet leuk maar een jong kind kan geen kant op en verzeilt ongevraagd in een situatie waaraan hij de komende 12, 13 jaar niet kan ontsnappen.