STINKEND, HONGERIG EN KOUD

 

Daar zitten we dan: ongewassen, stinkend en hongerig in de kou met ons bloempotkacheltje. Dat trouwens totaal niet waarmaakt wat sommige naïevelingen ons wilden doen geloven.

 

Nou ja, ik overdrijf. Zo erg is het ook weer niet. Wij hebben hier in huis twee gasverwarmingsketels: eentje voor het woonhuis. Die van het achterhuis hebben we tijdens de verbouwing, 14 1/2 jaar geleden, laten installeren. We hebben nooit heel krap gekeken wat betreft de stookkosten. Die hadden, achteraf bekeken, wel wat lager gekund. Dat houdt in, dat we ons dergelijke ‘losbandigheid’ niet meer kunnen veroorloven. Ik heb in de deel een functioneel zit-werkhoekje ingericht. Ook prima en je went aan alles. We zijn er nu toe overgegaan om alleen de achterste verwarming nog aan te hebben, omdat de deel slechts een paar kleine stalraampjes heeft en makkelijk is warm te stoken. Wat heet ‘warm’? Overdag op 18 graden en na 18 uur ‘mogen’ we onszelf een paar uurtjes met 19 verwennen. De overige vertrekken van het huis zijn koud, een warme kruik in bed moet voor een kleine veraangenaming zorgen. Het is een andere manier van leven maar het is goed te doen. Mijn dagelijkse douchebeurtje laat ik me trouwens niet ontnemen. Ook de was gaat gewoon door zoals ik gewend ben. En dan moeten we nog ‘blij’ zijn dat we het ons op deze manier nog redelijk behaaglijk kunnen maken. Velen hebben het minder.

 

We zijn ons wel aan het oriënteren op alternatieven waarbij je niet afhankelijk bent van het aardgasnetwerk. Petroleum, propaangas of hout. Het is allemaal evengoed duur en brengt soms ook de nodige risico’s met zich mee wat betreft de afvalstoffen.

De zaligheid van een geheel centraal verwarmde woning komt voorlopig niet meer terug. En het verbaast me zelf hoe snel ook dat went. Nu hield ik al nooit van verspilling. Ten eerst omdat ik de middelen niet had, maar ook omdat de behoefte ontbrak om nieuwe spullen te kopen als de oude nog oké waren.

Later kwam er wat meer ruimte in het budget. Toch gaf het mij indertijd een kick om op grofvuil-ophaaldagen in Rotterdam een stoel, tafeltje of kastje te scoren en daar weer een kinderkamer gezellig mee te maken. Een likje verf en een rol plakplastic deden wonderen en de voldoening was groot.

Alleen gaat het straks misschien om de eerste levensbehoeften: voedsel, water, verwarming. Dat wordt wel even een ander verhaal.

Het scenario dat de versobering binnenkort voor iedereen in meerdere mate gaat gelden, hangt ons steeds nijpender boven het hoofd. Want angst is het wapen dat ze moeten inzetten om hun plannen ten uitvoer te brengen. Liefst zo lang en ingrijpend mogelijk, zodat het volk op den duur zo murw is, dat zelfs elke gedachte aan verzet meteen in de kiem kan worden gesmoord.

 

Er zijn massa’s websites waarin de grimmige realiteit wordt belicht. Zoals in Frontnieuws, 9forNews, Artsencollectief en veel andere. Een tijdje terug kon ik daar wel wat hoop uit putten en voelde ik me nog aangespoord om deze of gene te ‘bekeren’. Nu lees ik het, denkend: het is een glashelder verhaal, maar wat hebben we eraan?

Er worden zonder inspraak van het volk wetten aangenomen waarmee oudere afspraken simpel worden weggevaagd. Wat moet je met de code van Neurenberg als die aan de lopende band wordt geschonden? Wat kun je als arts nog met de eed van Hippocrates als je, daarnaar handelend, wordt veroordeeld en beboet. Een opsteker is dan wel weer even de vrijspraak van Rob Elens… Maar intussen draait het hele raderwerk onverstoorbaar door. We weten waarschijnlijk nog niet eens de helft van wat er allemaal in de kokers van al die psychopaten wordt uitgebroed.

 

Je had van 1984-2014 zo’n kinderprogramma bij de VPRO: Villa Achterwerk. Daarin zat een rubriekje dat ‘De familie Magdat’ heette. Er kwam lekker veel onsmakelijks voorbij, de uitwerpselen vlogen je om de oren. Voor kinderen natuurlijk heel hilarisch. Tot slot was er de hamvraag: mag dat? Altijd luidde het antwoord: ja, dat mag, want bladiebla. Ook al zag de jongste kleuter onder de toehoorders dat de gegeven toestemming verre van in de haak was.

Ik moest daar toevallig van de week aan denken.

Wat ze ons allemaal voorgelogen hebben, ons hebben aangedaan en nog steeds aandoen. De vaccinaties, de op meerdere vlakken verwoestende social distancing, de avondklok, het volstrekt tegen alle logica indruisende asielbeleid. Mocht dat? Mag dat?

Veel acties waren sowieso niet toegestaan, al zijn ze evengoed uitgevoerd of gaan ze nog uitgevoerd worden.

Onschuldige mensen in beestenwagens proppen en op transport zetten, op weg naar mateloze ontberingen en verval. Ze zonder enige vorm van proces de dood injagen, hun huis en bezittingen inpikken. Mag dat?

Nee, natuurlijk mag dat niet! Maar ze deden het!

 

‘Nooit meer’ duurt kennelijk niet langer dan 80 jaar. Als men tweeënhalf jaar geleden tegen mij had gezegd: ‘jullie moeten allemaal dood’, dan had ik het ook niet geloofd. Dat er, na alles wat er is gebeurd, nog steeds mensen zijn die nu alweer vrolijk fluitend naar de priklocatie huppelen en voor alles wat er in ons land zo duidelijk aantoonbaar misgaat een excuus weten te vinden, dat blijft voor mij het ergste wat er in deze psychologische oorlog is gepasseerd. Deze meelopers houden het systeem in stand. Want alleen bij de gratie van angst kon en kan het doeltreffend functioneren.

 

Een familielid, dat soms grappige blogjes op Facebook plaatst en kortgeleden een hilarisch verhaal had over een prikbezoek en een, als uit een katapult, per ongeluk gelanceerd mondkapje. De strekking was in alle ernst: ‘Samen met mijn vrouw naar de priktent. Ja, gezellig! Geláchen!’ Alsof het een uitstapje betrof en de gewoonste zaak van de wereld. Het is verder een heel lieve, zachtaardige man. Ik like zijn stukjes altijd, maar dit ging me even te ver. Hij heeft nota bene een tia opgelopen na zijn tweede vaccinatie. Kwam natuurlijk niet daardoor…!

Zo zijn er helaas velen.

 

Gefrustreerd en gebroken, dat is wat ik ben. Ook al zou deze catastrofe ooit helemaal achter de rug zijn (wat niet gaat gebeuren, zeker niet op korte termijn) dan is de schade zo enorm ingrijpend. Wat ons is aangedaan gaat nooit meer weg uit je ziel. Omdat zij die het veroorzaakt hebben niet de enige vijanden zijn. Ook eigen familieleden en kennissen hebben zich tegen ons gekeerd. Zij hebben eraan meegewerkt ons tot wappie te verklaren, door te negeren wat we te vertellen hadden en ons neer te zetten als ontoerekenbare halve zool. Meestal niet eens met zoveel woorden…

Het gevoel hierover is lastig te omschrijven. Ik houd mijn mond om geen discussies uit te lokken. Het is de gewaarwording dat we van beide kanten in de steek gelaten te zijn. Terwijl zij wel luidop hun mening mogen ventileren omdat dat de ‘politiek correcte’ is. Politiek correct, wie heeft die term eigenlijk bedacht, waarmee alles wat krom is wordt recht gepraat?

 

‘Zij die bewust hun ogen sluiten voor het kwaad dat in deze wereld werkzaam is, zijn rechtstreeks mede schuldig aan alle ellende die dit kwaad aanricht bij miljarden mensen.’ Quote.

 

Het dagelijks leven gaat intussen ook gewoon door, met alle zorgen en ups en downs van dien. Ik ben mijn tijd op deze wereld zo’n beetje aan het uitzitten. Het valt niet mee om er, zolang het duurt, het beste van te maken. En, mijn god, wat doet het pijn.