STINKEND, HONGERIG EN KOUD

 

STINKEND, HONGERIG EN KOUD

 

 

Daar zaten we dan: ongewassen, stinkend en hongerig in de kou met ons bloempotkacheltje. Dat trouwens totaal niet waarmaakte wat sommige naïevelingen ons wilden doen geloven. Het was sowieso onbruikbaar met kleine kinderen of huisdieren over de vloer.

 

Winter van 2023 naar 2024, toen alle prijzen, maar vooral die van gas en elektriciteit, de pan uitrezen, soms wel tot een veelvoud van het jaar ervoor. Het werd een kwestie van een ander stookpatroon gaan hanteren Genoegen nemen met enkele graden minder, een dikke trui aan en niet langer het hele huis kunnen verwarmen.

Verwarming. Laat die ene letter ‘w’ weg en wat houd je over? Ver-arming! Overdag 18 graden en na 18 uur ‘mochten’ we onszelf in zitruimte en keuken een paar uurtjes met 19 graden verwennen. De overige vertrekken van het huis bleven koud, een warme kruik in bed moest voor een kleine veraangenaming zorgen.

Het werd een andere manier van leven. Mijn dagelijkse douchebeurtje liet ik me trouwens niet ontnemen. Ook de was ging gewoon door zoals ik gewend ben. Op deze manier konden we het ons nog redelijk comfortabel maken.

Het is nu zomer en niet actueel maar we zijn ons wel aan het oriënteren op alternatieven waarbij je niet afhankelijk bent van het aardgasnetwerk. Ik denk  voor de komende winter aan petroleum, propaangas of hout. Het is allemaal evengoed duur en brengt soms ook de nodige risico’s met zich mee wat betreft de afvalstoffen.

De zaligheid van een geheel centraal verwarmde woning komt voorlopig niet meer terug. En het verbaast me zelf hoe snel ook dat went.

 

Nu hield ik al nooit van verspilling. Ten eerste omdat ik ooit de middelen niet had, maar ook omdat de behoefte ontbrak om nieuwe spullen te kopen als de oude nog oké waren.

Later kwam er wat meer ruimte in het budget. Toch gaf het mij indertijd een kick om op grofvuil-ophaaldagen in de stad een stoel, tafeltje of kastje te scoren en daar weer een kinderkamer gezellig mee te maken. Een likje verf en een rol plakplastic deden wonderen en de voldoening was groot.

Alleen gaat het straks misschien om zaken als eerste levensbehoeften: voedsel, water. Dat wordt wel even een ander verhaal.

 

Het scenario waardoor de versobering binnenkort voor iedereen in meer of mindere mate gaat gelden, hangt ons steeds nijpender boven het hoofd. Want angst is het wapen dat onze leiders moeten inzetten om hun plannen ten uitvoer te brengen. Liefst zo lang en ingrijpend mogelijk, zodat het volk op den duur zo murw is, dat zelfs elke gedachte aan verzet meteen in de kiem kan worden gesmoord.

Er zijn massa’s websites te vinden waarin de grimmige realiteit wordt belicht. Een tijdje terug kon ik daar wel wat hoop uit putten en voelde ik me nog aangespoord om deze of gene te ‘bekeren’. Nu lees ik het, en denk: het is een glashelder verhaal, maar wat hebben we eraan?

Er worden zonder inspraak van het volk wetten aangenomen waarmee oudere afspraken simpel worden weggevaagd. Wat heb je aan de code van Neurenberg als die aan de lopende band wordt geschonden? Wat kun je als arts nog met de eed van Hippocrates als je, ernaar handelend, wordt veroordeeld en beboet. Af en toe vindt er een piepkleine overwinning plaats, maar intussen dendert het hele raderwerk onverstoorbaar verder. We weten waarschijnlijk nog niet eens de helft van wat er allemaal in de kokers van al die psychopaten wordt uitgebroed.