HET LEED DAT MUZIEKCONCOURS HEET
Eigenlijk ben ik boos, teleurgesteld en vooral gefrustreerd. Wat is er aan de hand. Afgelopen dinsdag namen wij met het koor deel aan een open podium. Het is absoluut nuttig om zo veel mogelijk op te treden. Zeker als de ambiance leuk is. Het koor hijst zich weer eens in de voorgeschreven koorkleren en kleuren. De choreografie wordt opnieuw opgepoetst en het belangrijkste: tijdens de repetities wordt er op alle slakken zout gelegd wat betreft zuiverheid, dynamiek, timbre en wat er zoal bij komt kijken.
Wat kun je je in zijn algemeenheid voorstellen bij een wedstrijd? In de eerste plaats dat de beste wint. Zet twee hardlopers op de sintelbaan en wie het eerst aankomt heeft gewonnen. Of degene die het hardste roeit, het verste springt, het hoogste gooit. Niets aan de hand.
Maar hoe zit dat met muziek. Laat enkele pianisten een stuk spelen. Wie was de beste? De een kiest voor Jan, de ander hoorde liever Piet. Nog moeilijker wordt het als er diverse instrumenten door elkaar moeten worden beoordeeld. Om nog te zwijgen van een opkomst met mensen van allerlei pluimage. In ons geval: variété, cabaret, twee coverbands en een popkoor door elkaar. Ik had niet graag in de schoenen van de jury willen staan.
Die jury had overigens niet het meeste in te brengen. Nee, de keuze moest in de eerste plaats van het publiek komen. Om het verhaal simpel te houden: voor de ene band waren een stuk of 80 supporters uitgerukt. Zij namen aardig wat plaats in op de tribune. Voor de andere kwamen er 60 man achter hun kacheltje vandaan. De goochelaar had alleen zijn moeder bij zich, het cabaretmeisje een handjevol vrienden en het koor een stuk of 20 aanhangers. Het drong in eerste instantie niet eens zo tot mij door maar eigenlijk waren daarmee de kaarten al geschud. Want als je voor het een bent gekomen, ga je niet ineens op iemand anders stemmen. Goed beschouwd hadden we helemaal niet meer hoeven op te treden!
Maar dat moest natuurlijk nog wel gebeuren.
Band 1 speelde het eerste nummer en ik ging relaxt onderuit zitten. Het zoveelste 13-in-een-dozijn-bandje. Hier hadden we toch werkelijk niets van te duchten. Ik was, eerlijkheidshalve, niet helemaal onbevooroordeeld. De decibellen joegen de kalk van het plafond, ik heb dat altijd al vreselijk gevonden. Er werd een volume aan de instrumenten ontrokken waarbij je maar één ding wilt en dat is: wég! Ik kon recht op de apparatuur kijken, zag continu de lampjes in het rood staan en maakte me oprecht bezorgd over mijn oren.
Het cabaretmeisje had het een beetje moeilijk en kwam niet zo overtuigend over. Geen volwaardig optreden in elk geval.
Band 2 kon trots zijn op de geweldige leadzangeres, wat waar is waar. De pianiste was ook prima en van de drumster kon worden gezegd dat ze er de helft van tijd werkeloos bij zat zonder te weten hoe ze dat in moest vullen. Het was vooral door dat wezenloze gezit dat het allemaal wat lijp overkwam. Ook de pianiste had nul komma nul uitstraling. Zangeres: prima maar het bandje als totaal was niet om aan te zien.
Na de pauze liepen we de goochelaar mis omdat we achter de coulissen moesten blijven, voorafgaand aan ons eigen optreden.
En dat werd wél een goede en complete show met alles erop en eraan. Een voorbeeld van lichte-muziek entertainment, uitgekiende choreografie en prachtig zuiver gezongen. Ik had er echt een goed gevoel over. Dacht ook helemaal niet meer aan de ongunstige toeschouwer-verdeling…
Er kwam kritiek over de Engelse uitspraak. M.i. absoluut onterecht. Er mankeert niets aan de uitspraak! Plus de opmerking dat er meer mannen in het koor moesten. Tja, goh! Ik ben net van de week een kwekerijtje begonnen in mijn achtertuin. Het duurt alleen nog even voordat ze opkomen! Gelukkig een lovende opmerking aan het adres van de mannen over het a capella nummer Only You, dat dan weer wel.
De uitslag: het publiek koos voor band 2. Ik had daar nog wel vrede mee vanwege die prachtige zangeres. Maar toen de juryprijs op herriebandje 1 viel, had ik het weer voor jaren gehad met jury’s en alles wat erop lijkt.
Tja, ‘de kif’, zure druiven, niet tegen je verlies kunnen, de zon niet in het water kunnen zien schijnen. Het is maar ten dele waar. Natuurlijk gun je een overwinning het meest aan je ‘eigen volkje’ en is het nooit leuk als een ander met de eer gaat strijken. Je moet echter wel een eerlijke kans gehad hebben en die hadden wij naar mijn mening in dit geval niet. Je bent compleet machteloos want de jury is op dat moment God.
Concoursen, ik heb er veel meegemaakt, zowel met eigen kinderen als met koren. We zijn regelmatig in de prijzen gevallen, daar niet van maar even zo vaak is er toch weer die kater na afloop vanwege de merkwaardige en kortzichtige criteria van zo’n jury. Het is zelden dat je van een prijswinnaar zegt: hij of zij is ook zo fantastisch, daar kan gewoon niemand tegenop.
En dan die rararare commentaren aan winnaars. ‘Je raakt wel even uit de koers maar het was knap dat je er weer in kwam.’ Of: ‘Je doet nu al zoveel jaren mee, je hebt wel eens een prijs verdiend.’
Ook op ander niveau gebeuren er soms vreemde dingen. Zo is het op een gerenommeerd internationaal concours ooit voorgekomen dat de jury zo aan het steggelen was geraakt over het verdelen van de eerste en tweede prijs dat tenslotte nummer 3 eerste werd.
Conclusie:
Eigenlijk moet je jezelf niet blootstellen aan concoursen met een twijfelachtige constructie. Dit is mijn mening. Doe er vooral mee wat je wilt. Gewone optredens zijn prima, hoe meer hoe liever en als zodanig was het geweldig. Sommige nummers gingen zelfs beter dan op het concert. Het was een leuk en goed optreden, tegen het professionele aan. In de toekomst kan het alleen maar nog beter worden! Ik was er heel blij mee.
Maar jury’s? Bwâh!!
Wat kun je je in zijn algemeenheid voorstellen bij een wedstrijd? In de eerste plaats dat de beste wint. Zet twee hardlopers op de sintelbaan en wie het eerst aankomt heeft gewonnen. Of degene die het hardste roeit, het verste springt, het hoogste gooit. Niets aan de hand.
Maar hoe zit dat met muziek. Laat enkele pianisten een stuk spelen. Wie was de beste? De een kiest voor Jan, de ander hoorde liever Piet. Nog moeilijker wordt het als er diverse instrumenten door elkaar moeten worden beoordeeld. Om nog te zwijgen van een opkomst met mensen van allerlei pluimage. In ons geval: variété, cabaret, twee coverbands en een popkoor door elkaar. Ik had niet graag in de schoenen van de jury willen staan.
Die jury had overigens niet het meeste in te brengen. Nee, de keuze moest in de eerste plaats van het publiek komen. Om het verhaal simpel te houden: voor de ene band waren een stuk of 80 supporters uitgerukt. Zij namen aardig wat plaats in op de tribune. Voor de andere kwamen er 60 man achter hun kacheltje vandaan. De goochelaar had alleen zijn moeder bij zich, het cabaretmeisje een handjevol vrienden en het koor een stuk of 20 aanhangers. Het drong in eerste instantie niet eens zo tot mij door maar eigenlijk waren daarmee de kaarten al geschud. Want als je voor het een bent gekomen, ga je niet ineens op iemand anders stemmen. Goed beschouwd hadden we helemaal niet meer hoeven op te treden!
Maar dat moest natuurlijk nog wel gebeuren.
Band 1 speelde het eerste nummer en ik ging relaxt onderuit zitten. Het zoveelste 13-in-een-dozijn-bandje. Hier hadden we toch werkelijk niets van te duchten. Ik was, eerlijkheidshalve, niet helemaal onbevooroordeeld. De decibellen joegen de kalk van het plafond, ik heb dat altijd al vreselijk gevonden. Er werd een volume aan de instrumenten ontrokken waarbij je maar één ding wilt en dat is: wég! Ik kon recht op de apparatuur kijken, zag continu de lampjes in het rood staan en maakte me oprecht bezorgd over mijn oren.
Het cabaretmeisje had het een beetje moeilijk en kwam niet zo overtuigend over. Geen volwaardig optreden in elk geval.
Band 2 kon trots zijn op de geweldige leadzangeres, wat waar is waar. De pianiste was ook prima en van de drumster kon worden gezegd dat ze er de helft van tijd werkeloos bij zat zonder te weten hoe ze dat in moest vullen. Het was vooral door dat wezenloze gezit dat het allemaal wat lijp overkwam. Ook de pianiste had nul komma nul uitstraling. Zangeres: prima maar het bandje als totaal was niet om aan te zien.
Na de pauze liepen we de goochelaar mis omdat we achter de coulissen moesten blijven, voorafgaand aan ons eigen optreden.
En dat werd wél een goede en complete show met alles erop en eraan. Een voorbeeld van lichte-muziek entertainment, uitgekiende choreografie en prachtig zuiver gezongen. Ik had er echt een goed gevoel over. Dacht ook helemaal niet meer aan de ongunstige toeschouwer-verdeling…
Er kwam kritiek over de Engelse uitspraak. M.i. absoluut onterecht. Er mankeert niets aan de uitspraak! Plus de opmerking dat er meer mannen in het koor moesten. Tja, goh! Ik ben net van de week een kwekerijtje begonnen in mijn achtertuin. Het duurt alleen nog even voordat ze opkomen! Gelukkig een lovende opmerking aan het adres van de mannen over het a capella nummer Only You, dat dan weer wel.
De uitslag: het publiek koos voor band 2. Ik had daar nog wel vrede mee vanwege die prachtige zangeres. Maar toen de juryprijs op herriebandje 1 viel, had ik het weer voor jaren gehad met jury’s en alles wat erop lijkt.
Tja, ‘de kif’, zure druiven, niet tegen je verlies kunnen, de zon niet in het water kunnen zien schijnen. Het is maar ten dele waar. Natuurlijk gun je een overwinning het meest aan je ‘eigen volkje’ en is het nooit leuk als een ander met de eer gaat strijken. Je moet echter wel een eerlijke kans gehad hebben en die hadden wij naar mijn mening in dit geval niet. Je bent compleet machteloos want de jury is op dat moment God.
Concoursen, ik heb er veel meegemaakt, zowel met eigen kinderen als met koren. We zijn regelmatig in de prijzen gevallen, daar niet van maar even zo vaak is er toch weer die kater na afloop vanwege de merkwaardige en kortzichtige criteria van zo’n jury. Het is zelden dat je van een prijswinnaar zegt: hij of zij is ook zo fantastisch, daar kan gewoon niemand tegenop.
En dan die rararare commentaren aan winnaars. ‘Je raakt wel even uit de koers maar het was knap dat je er weer in kwam.’ Of: ‘Je doet nu al zoveel jaren mee, je hebt wel eens een prijs verdiend.’
Ook op ander niveau gebeuren er soms vreemde dingen. Zo is het op een gerenommeerd internationaal concours ooit voorgekomen dat de jury zo aan het steggelen was geraakt over het verdelen van de eerste en tweede prijs dat tenslotte nummer 3 eerste werd.
Conclusie:
Eigenlijk moet je jezelf niet blootstellen aan concoursen met een twijfelachtige constructie. Dit is mijn mening. Doe er vooral mee wat je wilt. Gewone optredens zijn prima, hoe meer hoe liever en als zodanig was het geweldig. Sommige nummers gingen zelfs beter dan op het concert. Het was een leuk en goed optreden, tegen het professionele aan. In de toekomst kan het alleen maar nog beter worden! Ik was er heel blij mee.
Maar jury’s? Bwâh!!
Maak jouw eigen website met JouwWeb