SUSKE EN WISKE

 

 

Het is altijd bijzonder verdrietig als er een huisdier overlijdt. Je hebt dan toch wel een tijdje nodig om er overheen te komen alvorens tot de aanschaf van een nieuw diertje over te gaan. Klein lichtpuntje is dan wel dat je nu weer een jonkie ‘mag’. En wat is leuker dan een jong katje. Twee jonge katjes, zou je zeggen want in dit geval waren er twee bijna tegelijkertijd overleden. We vonden het een beetje sneu voor het overgebleven Basje dat ze nu helemaal geen speelkameraadje meer had.

Ik informeerde zo eens hier en daar en kreeg van een collega een adres van een nestje in het noorden van de stad. Dus toog ik op een middag met twee kinderen naar Rotterdam-Kralingen om twee katjes uit een nestje van vier op te halen.

Mij was gezegd dat ze acht weken oud waren maar ik schatte ze nog niet op zes. Wat een kleine scharminkeltjes. De mensen gingen volgende week op vakantie en waren er zeer op gebrand er vóór die tijd vanaf te zijn. Er was de keuze uit een snoezig rood katertje (al vergeven) twee zwartjes (waarvan een al weg) en een wat rommelige lapjeskat. De tweede zwarte en het lapje, dat sprekend op de moederpoes leek, waren derhalve voor ons bestemd.

Goh, dat lapje is wel lelijk zeg, liet ik me per ongeluk ontvallen. Maar ja, als ze maar lief is. Maar ik neem ze nog niet mee want ze zijn veel te klein. Wanneer gaan jullie weg? Volgende week vrijdag. Oké, dan kom ik ze donderdag ophalen.

Je komt toch echt wel terug hé want vakantie en bladiebla.

Ik kom, beloofd is beloofd.

De week erop waren we de gelukkige eigenaars van Suske (de zwarte) en Wiske. Ze leken in hun nieuwe mandje nog kleiner dan ze al waren en lagen als één kat YinYang in elkaar gestrengeld in hun mandje. Met een doekje uit hun geboortenest om nog iets van ‘thuis’ te hebben.

Van Basje had het trouwens allemaal niet gehoeven. Zij liep bloedchagrijnig door de gang en blies vol overgave hartgrondig naar de deuropening waarachter zij de twee indringers wist.