POKKENORGEL 
 
 
Als ik zo terugkijk lijkt het alsof er bij alle emoties, positieve of negatieve altijd muziek en een piano aanwezig waren. Het grappige is dat ik met ieder kind op muziekgebied weer totaal andere dingen beleefde en van compleet andere aard.
Zo was daar een curieus gebeuren met een van de dochters.
Zij dirigeerde een dameskoortje dat op een avond een optreden zou verzorgen in Café Marietje, een vrouwentent op het Noordplein. Ze vroeg aan ons of ze dan gebruik mocht maken van de elektrische piano. Dat mocht, alleen paste het apparaat niet in haar auto. Of wij dan even met ons busje… Daar hadden we eigenlijk niet zoveel zin in want die spullen zijn loodzwaar en laden en lossen kan soms een crime zijn. Maar ja, zij vraagt het niet iedere dag en wij kunnen onze kinderen slecht iets weigeren. Maar er blij mee: nee!
Oké, de hele handel op betreffende avond bij Marietje uitgeladen. Nu bleek dat café een pijpenlaatje te zijn; langs de bar was een looppad van hooguit een meter en het was er eivol. We konden er bijna niet doorheenkomen met die spullen en kregen daarbij ook weinig medewerking want er heerste een beetje een stemming van: mannen moeten verboden worden en evenzo vrouwen die zich met mannen inlaten. Verder kreeg je sowieso niet de indruk dat ze daar op een brokje cultuur zaten te wachten.
Uiteindelijk werden piano en versterker op het biljart gehesen, de enige plek die nog enigszins vrij was te maken. Het koor kon daar omheen staan. Of we over een uurtje terug wilden komen.
Wij voelden ons een beetje misplaatst dus we zagen het niet zitten om bij het optreden te blijven luisteren. Daarom trokken we naar een kroegje, even verderop. Net toen we na zo’n drie kwartier besloten maar eens een kijkje te gaan nemen, werden we opgebeld door dochter, helemaal in paniek.
‘Waar blijven jullie nou? Het optreden is allang klaar en nu zit ik hier op het biljart met dat pokkenorgel.’
Gelukkig waren we in een wat uitgelaten stemming geraakt omdat we eigenlijk nooit kroegen bezoeken. Bij Marietje aangekomen boorden we ons een weg door het nog steeds onplezierige gezelschap. De meiden van het koor waren een beetje aangeslagen omdat het ‘publiek’ keihard dwars door het optreden heen had gekletst. Enfin: een grote mislukking voor alle betrokkenen. Dochter en piano werden van het biljart gered. Onze elektrische piano gaat vanaf die avond de geschiedenis in als ‘het pokkenorgel’.
Moraal: doe geen dingen tegen je zin, zeker niet als je al op een kilometer afstand ziet aankomen dat het niks gedaan is.