VERBIJSTERING

 

Elke keer wanneer ‘De Andere Krant’ of ‘Gezond Verstand’ in de bus vallen, is het eerste artikel dat ik opsla dat van Pieter Stuurman. Wat een geweldige column weer in de laatste GV  van 2022. In ‘Een reis van verbijstering’ omschrijft hij ijzersterk de vergiftigende waan waarin de meeste mensen leven: https://wakkereburgers.be/blog/een-reis-van-verbijstering.

 

‘Zelfs als blijkt dat ik gif inspoot en nog maar enkele dagen te leven heb, nooit zal ik er spijt van hebben of m'n excuses voor aanbieden.’ Deze ongetwijfeld vriendelijke en goedbedoelende arts, mevrouw Natalia Solenkova uit Miami Florida, maakt van haar hart geen moordkuil. Hoog opgeleid (want “MD PhD MLS in Healthcare Law”) en iemand waarvan je verwacht dat wetenschap, feiten en ethiek hoog in het vaandel staan. Toch komt ze met een even emotionele als irrationele als haatdragende hartenkreet in een (inmiddels verwijderde) tweet voor haar 31,8 duizend volgers van haar (inmiddels afgeschermde) Twitter-account. Laten we alsjeblieft weer terug gaan naar het horen van de verschillen. Het praten over de inhoud. Het zoeken naar inzicht, feiten en werkelijke waarheid. Natalie is geen slecht mens. Vast verre van. Natalie is echter wel een treffend voorbeeld van hoe de samenleving zichzelf – met de beste intenties – ten gronde richt. Liever samen met de zelfbenoemde groep deugenden zichzelf ‘uit liefde’ gif toedienen en de ander wegzetten als haatdragend, dan nadenken over wat gezond en wijs is voor miljarden mensen en hoe het komt dat we daarin zo vaak de totaal verkeerde keuzes maken. Stefan Noordhoek.   Link naar het complete artikel : https://watals.substack.com/p/zelfs-als-blijkt-dat-ik-gif-inspoot?utm_source=profile&utm_medium=reader2

Wat mij het meest van alles verontrust is hoe dit zomaar kan gebeuren? Hoe kan de doorsnee burger het domweg ontkennen wat er plaatsvindt? Waarom is het onmogelijk om mensen met redelijke argumenten te overtuigen en te doen inzien dat zij het zelf zijn die de rampzalige ontwikkelingen ondersteunen en in stand houden? Het is toch zo verdacht als wat dat de oversterfte niet mag worden onderzocht en alles wat de boosaardigheid aan het licht dreigt te brengen onder de mat wordt geschoven? Mensen die het wél weten en het naar buiten brengen wordt de mond gesnoerd. Zij krijgen een verbod op meningsuiting plus processen aan hun broek, resulterend in uitsluitingen, hoge boetes en zelfs gevangenisstraffen. Dat zegt mij al genoeg.

Het is natuurlijk ook allemaal niet te bevatten en te zot voor woorden. Een regering die zijn eigen bevolking wil reduceren. Hoe heette dat in WOII ook alweer? Kaltstellen?

‘Een genocide, zoals de holocaust er een was en die nu op de hele wereldbevolking zou worden toegepast? Laat me niet lachen!’

Ik kan heel goed begrijpen dat mensen aanvankelijk in de coronawaanzin geloofden. Ondersteund door talloze leugenachtige filmbeelden en gemanipuleerde berichten klonk het allemaal zo aannemelijk. Maar er nu nog intrappen? Nog steeds? Na drie jaar van het aan het licht komen van de meest doorzichtige leugens en misleidingen? En het dan ook gewoon vertikken de blik te verbreden? Sorry, dan verdient iemand ook niet beter.

Dat klinkt niet erg menslievend, maar intussen maken die ‘gelovigen’ wél de weg vrij voor deze genocide, die niet alleen hén keihard raakt, maar ook degenen die het wél zien. Het is huiveringwekkend. In het begin van de vele decennia die aan deze satanische plannen vooraf zijn gegaan, zaten velen van ons nog in brave onwetendheid met blokjes te spelen. Er zijn sinds die tijd talloze psychologen, sociologen, groepstherapeuten op losgelaten. En hun voorspellingen kwamen uit: zo reageert het individu, zo reageert de groep. Tenminste: meestal. De enkeling die zich aan dit spel onttrekt, zal grandioos buiten de boot vallen en niets ontziend worden afgestraft.

 

‘Wie zijn al die mensen die hun mond niet durven te openen, die meelopen aan de leidraad van volgzame deugdzaamheid?’

 

Ik ken tot nu toe al 5 mensen die binnen één jaar tijd aan die alles verwoestende deugdzaamheid zijn bezweken, waaronder ruim een jaar geleden een collega van lang geleden. Hij was 67 jaar, net met pensioen, nog actief en overlopend  van allerlei plannen. Vanwege zijn aanstelling aan een muziekschool, waren alle prikken up to date. Hij was sowieso te jong; de anderen waren wat ouder, en zijn zeker niet in de wieg gesmoord. Ze hebben allen echter één ding gemeen: dat het zonder uitzondering plotselinge sterfgevallen waren van mensen die op hun leeftijd wellicht wat mankementen vertoonden, maar die nog heel actief in het leven stonden en, normaal gesproken, nog jaren voort hadden gekund.

 

‘Ze waren tenslotte al zo oud. Daar heeft dat vaccin niets mee te maken.’ Inderdaad. Dat krijg je als antwoord wanneer je met bewijzen aan wilt komen. Of het meest idiote wat ik ooit van een kennisje hoorde:

‘Wie zegt dat het niet beter wordt als de wereld opnieuw wordt ingericht? Je kunt er ook voor openstaan en het een kans geven.’ Het liefs zou ik diegene door elkaar willen rammelen. Maar ik houd me, als netjes opgevoed iemand, natuurlijk in!

 

Wat las ik gisteren nou toch weer?

‘Deze tijd is anders, maar ze is anders dan de laatste 75 jaar van relatieve vrede, vooruitgang en welvaart, want daarvoor was de geschiedenis van de mensheid er een van hongersnoden, oorlogen, ziekten, genociden enzovoort. De laatste 75 jaar zijn een uitzondering, ze zijn niet de regel.’ Aldus Econoom Nouriel Roubini in Frontnieuws. Dat blad zoekt naar mijn smaak iets te vaak de sensatie op. Toch ben ik bang dat het waar is. Denk o.a. aan de pestepidemie, die in 1530 uitbrak. Evenals de Spaanse griep van 100 jaar geleden werden beide zo lang mogelijk door de medische stand uitgemolken.

Het lijkt wel alsof velen het beschouwen als een bewijs van beschaving en goed fatsoen om aan de maatregelen deel te nemen en een mogelijk dodelijk gif in het lijf te laten jagen. Een soort burgerplicht. Is ons tegenovergestelde standpunt vooral gebaseerd op karakter, levenservaring, gevoel of intuïtie? Hoe kunnen de twee kampen op deze manier ooit nog tot elkaar komen en een weg van saamhorigheid vinden, om met ons allen sterk te kunnen staan tegenover onze demonische wereldleiders? ‘Verdeel en heers’ is ze wederom gelukt. En dan ben ik opnieuw terug bij het prachtige artikel van Pieter Stuurman: het is met recht ‘Een reis van verbijstering’. Ik raak er voorlopig nog lang niet over uitgepraat.